Soul vacation

En als ik straks terug ben uit het heelal
Met nog sporen van Jupiter in mijn haar
Dan doe ik als zomer, lach als de zon
En zal het je aan het denken zetten
Sinds mijn terugkomst van mijn tripje naar de maan
Luister ik als de wind, praat als 22 juli's 

Zal je me vragen of ik langs de zon ben gereisd
En of de lichtjes uitgingen terwijl ik langs de melkweg dreef
En vooral of de hemel overrated is

Zal je je afvragen of ik verliefd werd op een van die sterren
Een onbeschreven, onbeschadigde
Maar vraag me niet of ik je miste terwijl ik naar mezelf op zoek was

En als ik straks terug ben met beide voeten op aarde en erin
Ben ik niet meer wie ik was, in positieve zin
Krijgt positiviteit nieuwe lading en betekenis , zal Mars me niet meer boeien
En zal het je herinneren, met al jouw koppigheid, dat er voor jou ook ruimte is om te groeien

 

En als ik dan terug ben, zal je me vragen naar de gekregen kansen
Of ik er eindelijk een kreeg om met het licht te dansen
Zal je willen weten of de planeten nieuwe inzichten gaven
Of het alles was dat ik wilde, de zwaartekracht kon dragen
Maar vraag me niet of ik je miste terwijl ik naar mezelf op zoek was






Geïnspireerd door Train - Drops of Jupiter.

Rood

Mijn gevoel is als een herfstblaadje in oktober.
Het bleef warm; daardoor bleef ik mooi mooi, groen, genoeg energie om nog even te blijven hangen.
Maar ineens werd het kouder, kouder, nog kouder.
En m'n energie raakte op.
En steeds meer viel ik, gaf het op, liet me meeslepen door de wind.
En nu, ondanks dat de wind soms mist.. lig ik roerloos op de grond.

En de wind blaast.
Gek, ik word niet bewogen.
De wind neemt mij niet mee.

Ik kijk om me heen.
Er liggen nog veel meer bladeren.
Veel worden weggeblazen, opgepakt, meegenomen.
Ik niet.

Ik verander langzaam van kleur, helemaal zelf.
Want als niemand je meeneemt, niemand je wegblaast..
Dan moet je het zelf maar doen.
Dus ik blaas en blaas, en ik word een eindje meegenomen, door de lucht.
En dan lig ik weer.
Ik weet: als ik m'n krachten weer spaar, kan ik nog een eindje verder liggen. En weer. En weer.
En ik weet, uiteindelijk zal ik weer groeien, zal de zon er weer zijn.
Dan is de energie terug, ben ik weer groen, genoeg energie om te blijven hangen.
Dus ik wacht.

Brief aan een onbekende.

Je had me. Vrijwel meteen. Terwijl jij helemaal geen idee had.
Geen enkel signaal, maar ik was alles al kwijt.
En gelukkig.. Jij hield ook van koffie en lekker eten en.. De wereld. Net als ik.

Dezelfde lachjes, dezelfde dingetjes. Gewoon in doen en laten. Dit voelde meteen heel goed. Veel te goed. Té goed om aan te twijfelen.. Tot ik de controle kwijt raakte en m'n hart aan je bloot gaf.

Misschien mist de chemie op Facebook.
De chemie die we hebben als we naast elkaar, niets zeggend, handen in elkaar, de wereld tegemoet lopen.

Het punt is dat ik het niet aankan.
Ik ben een meisje van pure zekerheden. School, goed/niet goed? Vrienden, okee/niet okee? Het kan gewoon niet half-half zijn. Kan niet. Bestaat niet.

En voor het eerst sinds tijden, sinds jaren, voel ik me zo. Zo, dit. Jij weet wat ik bedoel. Ik heb het je geprobeerd uit te leggen. Met weinig woorden. Cryptisch. Maar ik heb het geprobeerd. En jij leek het te begrijpen.
Toch lijkt het ook, alsof hetgeen ik nodig heb, je niet kan geven. Nu niet, nog niet. En dat doet hartzeer. Want het lag al bij jou. Ik heb het per ongeluk in je broekzak gedaan, toen we allebei even niet keken.

Het enige wat ik nu nog kan zeggen is.. Wacht niet te lang.
Dit is iets wat mij langzaam doodt, als een vlieg in een vleesetende plant.
Bloem zonder zonlicht noch water.
Werkloze zonder computer.
Als een lot, dat toch geen lot is.


En, lieve onbekende, of misschien al in mijn leven: Als jij dit zo leest, en je voelt je aangesproken, geroepen om in mijn leven te komen, twijfel niet.
Maar doe het niet te vroeg.
Tot die tijd wacht ik, aan zee of thuis, in de sportschool of de supermarkt, op de fiets of in de trein, tot ik het woordje 'onbekende' mag veranderen in een naam.

Met liefs,
Elise

Ron Weasley with a heavenly voice

Hij heeft rood haar, had zo de oudere broer van Ron Wemel kunnen zijn, maar heeft geen stok nodig om te kunnen toveren.
Ik kan het bijna maar over een iemand hebben:

De Britse zanger Ed Sheeran!
Toegegeven, hij is niet heel handsome, ofzo.
Maar daar gaat het ook niet om!
Deze Britse zanger is bezig, na de UK, ook Nederland te veroveren. En dit gaat goeehoeeed!
Wie kent het recent uitgebrachte nummer 'The A Team', wat slaat op 'The Angel Team', nou niet?
Het is een beetje The Script meets One Republic, meets Gavin DeGraw, en dan akoestischer.
Ik vind echt dat dit album een absolute aanrader is, ookal houd je niet van dit soort muziek. Voel de variatie, de verandering in muziek, het soms ietwat aparte ritme en de af en toe diepgaande teksten van deze brother.


'It's too cold outside, for angels to fly' - The A Team, Ed Sheeran

Things I love

Er zijn een hele hoop dingen waar ik echt  góed over kan zeiken. Maar er zijn ook een hoop dingen die mij heel gelukkig maken:

- Herfstblaadjes die van de bomen vallen, en dan met Saartje buiten lopen
- Snoepjes, koekjes, mjam mjam
- Vriendinnetjes die zomaar bellen om iets leuks te gaan doen
- Kinderen
- Naïviteit
- Kerst en alles wat daarbij hoort: warmte, kaarsjes, family, lekker eten
- Oud en nieuw: weer een nieuwe start, nieuwe voornemens (die je toch niet nakomt), nieuwe energie
- Lazy days
- Feestjes
- Zien dat iedereen gelukkig is
- Zien dat anderen elkaar dat geluk ook gunnen
- Warme chocolademelk met slagroom
- Drankjes doen
- Gezellige terrasjes
- Mama die blij is met haar nieuwe kleding - dit gebeurt zo'n 1x per 2 maanden
- Mama die zegt dat ze blij is met ons - dit gebeurt volgens haar dagelijks, maar volgens mij is dat wel wat minder
- Papa die zoveel weet: van muziek, van school, politiek, het geloof, terwijl hij met geen van die dingen echt iets heeft. Wondertje!
- Gezellig eten bij m'n broertje in Utrecht
- Onverwachte positieve gebeurtenissen
- Vlinders in m'n buik, hoofd op hol
- Mode
- Shoppen
- Het vak 'leerkracht' op school
- Zingen, en daarmee mensen laten schrikken (positief gezien)
- Lief vriendinnetje Lau die mij hielp mijn koffer voor een maand Italië in te pakken, en me de volgende dag om 6uur kwam uitzwaaien
- Mijn lieve zusje die diezelfde koffer nog 3x heeft moeten opbouwen op het vliegveld omdat deze te zwaar was. Wat ben ik blij met haar organisatietalent.
- Mijn broer die mij opvangt bij een tegenslag
- Gek doen met Saar
- Puppies, baby's, alles wat kleiner is dan een gemiddelde plant
- Verrassingen voorbereiden
- Chocolade
- Had ik sinterklaas al genoemd?
- Pannenkoeken
- Discussiëren over het geloof
- Sarcasme
- Jongens die mij kunnen laten lachen
- Slappe lach
- Alles wat mij tot nu toe sterker heeft gemaakt


Er zal waarschijnlijk een hoop zijn wat ik nu vergeten ben, dus er zullen nog wel meer 'Things I love' blogs komen.

See you all,
Elise

Dromen in realiteit

Sta je dan.
Met je 20 jaar.
Met een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel, bonk goed voorbereid, voor een klas met een onwijs korte spanningsboog.
Slik.
''Eh nou jongens, pak je schrift voor je, op bladzijde 72.''
20 paar ogen staren me aan. Dit snappen ze niet. Past simpelweg niet in hun vaste patroon. Juf pakt toch altijd de schriften? 1-0 voor hun, -1 voor mij. Shit, sta ik nu al achter?
Ik tik op het smartboard. Doet het niet. Heel fijn dit, ik heb toch net geoefend? Doet 'ie het gewoon, en nou doet 'ie het ineens niet? Hoezee voor de technologische innovaties!

Voor mij is momenteel alles en iedereen best moeilijk, gaat het soms best moeizaam. Nadat Journalistiek op de klippen is gelopen, komt alles hard aan. Hetgeen in mijn hoofd afspeelt, gun ik niemand. Laat ik het daar op houden. Drukte, drama, perfectionistisch als de hatseflats. Want ik wil alles zo graag goed doen, en het liefst in 1 keer! Hoppa, niks meer leren, er onwijs uitspringen voor een eerstejaars Pabo-student, aanbeden worden door je mentor en de kinderen roepen: we willen nooit meer een ander, we willen nooit meer een ander! De realiteit is echter anders. Je krijgt kritiek, er kunnen altijd dingen beter, een les gaat eigenlijk nooit perfect en de kinderen vinden je soms stom. Dát is pas stom!

Ondertussen heb ik de schriften gevonden en uitgedeeld, en de opdracht uitgelegd. Ik begin met rondlopen; de kinderen mogen vragen stellen.
Een meisje steekt haar vinger op en fluistert: ''Juf, waarom heb je je bril niet op? Ik vind je bril heel mooi.'' Tijdens het buitenspelen vraagt een ander meisje aan me of ze mij haar nieuwe fiets mag laten zien. We lopen naar de stalling en vol trots wijst ze hem aan. Echt een mooie fiets, en tróts dat ze er op was! En als dan ook nog eens heel actief meedoen met je allereerste muziekles, en je van hun gezichten af kan lezen hoe leuk ze het vinden.. Dan smelt ik gewoon. Dat ik gewoon bijna kan janken van trots en van emotie. Want ondertussen was ik zo zenuwachtig voor die eerste muziekles.. Voor niks. Want ik kreeg ook nog eens een prima beoordeling.

Dit is de dag dat mijn eerste stage, groep 3, mijn hart heeft gestolen.
Een dikke +1.

Dromen: deel 2.

Sidenote: Uit privacy- en commerciële redenen mogen de namen van de luchtvaartmaatschappijen niet genoemd worden. Ookal heb je een vermoeden, dan nog mag de naam niet genoemd worden. Ik hoop op jullie medewerking. 

Waar ben ik gebleven?

Oh ja, ik was zomaar door de eerste ronde! Maar ik wist dat ik er nog niet was, dat die tweede ronde de cruciale ronde zou zijn. Allesbeslissend. Om gék van te worden, gewoon. En dat spookt dan natuurlijk door je hoofd. Dus ik heb me zeker een week mentaal moeten voorbereiden op die ronde. Ik wist op de terugreis van de eerste ronde naar huis al wat ik aan zou doen, hoe ik m'n haar zou doen, en welke make-up ik zou gebruiken. Volkomen voorbereid, meteen al, denk je dan. Dacht ik in ieder geval wel.

Maar toen ik twee dagen later per mail de uitnodiging kreeg voor die ronde, was ik voor m'n gevoel weer terug bij af.  In eerste instantie leek er niks aan de hand. Adresgegevens, datumpje, wat algemene gegevens.. Maar onderaan stond er ineens:

''(...) Bereid je goed voor op je sollicitatie (...)''

Totale paniek, chaos in m'n hoofd! Hoe dan?! Dat was ongeveer het enige wat er in m'n hoofd omging. Hoe, in godsnaam, kan ik me voorbereiden op een gesprek waarvan je niet weet wat ze gaan vragen, wat er überhaupt gaat gebeuren? Dus de 10 dagen die ik had voordat de allesbeslissende dag zou aanbreken, heb ik constant ingebeelde gesprekken in m'n hoofd voorbereid. Hetgeen ze zouden kunnen vragen, alles had ik in m'n hoofd. Natuurlijk niet op papier, zo ijverig ben ik dan weer niet.

Ondertussen had ik wel gereageerd op het mailtje uit Italië. Met het idee 'stel nou dat..'. Leek me wel handig. Het is overigens echt een topuitkomst voor mij. Ik heb best wel wat tegenslagen gehad afgelopen maanden, en door deze oppertunity zou ik drie maanden heerlijk 'niks' kunnen doen, lol maken, met kinderen spelen, toneelstukjes doen. Het leek me heerlijk. Behalve dat ik natuurlijk een fantastisch leuke vriend heb en een stel hele lieve vriendinnen die ik ook al veeeels te lang, en niet genoeg, heb gezien en gesproken. En drie maanden, dát is lang. Heul lang, zeker als het toch niet is wat je er van verwacht. Dan kan je ook niet na twee weken met heimwee snikkend onder de brandende zon in je beste Italiaans vertellen dat je terug naar huis wilt. 

De dag brak aan, waar ik zeker anderhalve week enigszins tegenop had gekeken maar tegelijkertijd ook ontzettend veel zin in had. We waren met een groep van 11 meiden.. en een man. Grappig. Niet verwacht. Ondanks dat er ook een stuk of zes mannen bij de eerste ronde aanwezig waren had ik ergens verwacht dat we met een klein groepje meiden zouden zijn. 

Toen we een minuut of tien hadden zitten kletsen (en stiekem iedereen 7 kleuren poepten) kwam er een vrouw bijzitten, in haar bedrijfsuniform. Ze vertelde dat zij al een aantal jaar als purser in dienst is bij de luchtvaartmaatschappij. Of we niet allemaal ''even gezellig konden kletsen onder het genot van een kopje koffie.'' 'Tuurlijk. De spanning was ons toch nog niet teveel! En: nog meer kletsen? Ach ja, we hadden pas een half uur met z'n allen geluld over bloemetjes en bijtjes, koetjes en kalfjes en meer van dat soort nietszeggende lente-onzin. Gewoon, omdat het niet anders kon. Omdat er eigenlijk niets anders mogelijk was. Je kan moeilijk  je mond houden. Er zou maar iemand ons stiekem staan te bespieden, maak je natuurlijk geen goeie indruk!

Ok genoeg cynisme.

Na een kwartier gingen we met de groep naar boven. Een streng vrouwtje, die ik nog kende van de eerste ronde, kwam op haar netste hakjes de ruimte binnen. Ik herkende haar meteen en niet omdat ze er zo poezelig uitziet. Omdat ze een bepaald beeld afgaf. Een typisch streng, zakelijk en onredelijk beeld. Rillingen. Er kwamen nog twee meisjes netjes achter haar aangehuppeld. Lieverdjes, dat was het beeld dat zíj afgaven. Mevrouwtje streng legde kort uit wat de bedoeling was na de opdrachten: als je door de groepsopdracht kwam, en vervolgens ook door je individuele gesprek, hoe je eerste dag van de opleiding er dan uit zou zien. En ook dat je dan in uniform aanwezig moest zijn. Gaaf! Viel allemaal reuze mee.

Toen begon de groepsopdracht. We kregen 12 voorwerpen te zien en dan moesten we met z'n allen beslissen welke 3 we mee zouden nemen naar een onbewoond eiland. Bij het zien van het eerste plaatje, een EHBO-kit, zei ik meteen wat ik zei: ''Nou, die nemen we natuurlijk wel echt mee!'' Typisch Elise natuurlijk, met m'n grote bek. Misschien had ik het niet moeten doen, maar ik dacht zelf wel dat dat het beste was. En door. We probeerden iedereen er bij te betrekken. De een had een wat grotere bek dan de ander, maar er waren een stuk of twee die de hele opdracht NIETS hebben ingebracht. 

Nadat we het met z'n allen eens waren over de 3 voorwerpen, moest je aangeven wie je mee zou nemen naar het onbewoonde eiland en waarom. Ook moest je kort iets vertellen over je reiservaring. We kregen een bepaalde tijd en ik gooide gelijk m'n Armani op tafel om te timen. Dikke prima. Vond ik. Ik koos voor Colin, de enige man in ons midden. Ik probeerde uit te leggen dat hij me op bepaalde gebieden perfect kon aanvullen, als je dan toch op een onbewoond eiland zat. Dit kwam niet helemaal goed over. Typisch Elise, dat het weer seksueel getint overkomt. OFZO. Het gevolg was een harde lach, midden door de warme met spanning gevulde kamer. 1-0 voor Elise. Dat wist ik zeker.

Uiteindelijk liepen de vrouwen de kamer uit en werden er een aantal weggeroepen. We zagen er twee vertrekken, waarvan ik het ook wel verwachtte. Dat waren degenen die nul input hadden gegeven in de opdracht. We zaten nog met z'n vijven. De purser kwam weer binnen. Of we nog een beetje zenuwachtig waren. En ik dacht alleen maar: mens, wát denk je zelf?! Toen zei ze ineens: nou dat hoef niet hoor, jullie zijn sowieso door... naar het individuele gesprek. YES, oh shit ja, er was NOG een ronde..